DLSU Students Unveil ‘Sinag,’ RP’s First Solar-Powered Car

Rhodina Villanueva (The Philippine Star)

The first Philippine solar-powered car, dubbed "Sinag," was launched yesterday to highlight the country’s efforts to promote the use of alternative sources of energy.

Students and faculty members, mostly from the engineering department of De La Salle University (DLSU)-Manila, are responsible for developing Sinag.

The car resembles a pair of wings on wheels, with its solar cell-covered top surface stretching a little over six square meters. It is made out of carbon fiber and Nomex (aramid fiber) in order to keep it light — only 150 kilograms — and fast.

"This first Philippine entry to the annual solar car racing event is a fine example of how the country can rise and stand with the rest of the world in meeting such a challenge, which requires superior technology and skill," a representative of the team developing the car, said.

Sinag will be using solar cells from Sunpower, the highest efficiency solar cells in the world, also made in the Philippines, he added.

Sinag was launched at the NBC Tent in Fort Bonifacio, Taguig City.

Leading the technical working team are La Salle faculty members, engineers Rene Fernandez, Martin Ernesto Kalaw, Anthony Escobar, Jose Antonio Catalan and Isidro Marfori III, together with a number of engineering students.

The team is being assisted by the Ford Group Philippines, San Miguel Corp., Shell, Sunpower, Philippine Airlines and Ventus.

A solar car is an electric vehicle powered by energy obtained from solar panels mounted on top of the car. Solar cars are reportedly not a practical form of transportation yet as they can only operate during the day and can only carry one or two passengers.

However, they are being raced in competitions such as the World Solar Challenge, which will be held in Australia from Oct. 22 to 28 this year. Events such as this aim to promote the development of alternative energy technology such as solar cells.

Conceived by fuel economy expert Hans Tholstrup in 1987, the World Solar Challenge is the biggest solar car race in the world, participated in by around 20 countries. The annual race is 3,010 kilometers long and cuts through the Australian continent, from Darwin to Adelaide.

The main technology behind the solar car, known as the "photovoltaic cell," has been available since 1883, but incorporating this into a practical and sustainable form of transportation is said to be an ongoing process.

The solar car race reportedly seeks to further drum up support for the development of a solar car that can go toe-to-toe with fossil fuel-powered vehicles.

Brownies (o kung gaano kita kamahal)

Paolo A Gonzales
Philippine Collegian

Ang pag-ibig ay parang pagluluto, kailangan ng tamang sangkap at proseso.

1 c butter/margarine
1 c cocoa powder
1 c white sugar
1 1/2 c brown sugar
3 eggs
1 tsp vanilla essence
1 ½ c flour
1 tsp baking powder
1 tsp salt

Painitin ang oven sa 350 F.

Tunawin ang mantikilya. Ilagay sa mixing bowl.

Aaminin ko, nagkagusto ako sa iyo dahil nakatutunaw ang iyong lambing. Dahil sa iyo
nakipaghiwalay sa akin ang aking pag-iisa.

Ihalo ang tsokolate, pampalasa.

At hindi lang iyon— napansin ko kung gaano kaganda ang iyong mata, kung gaano
kasarap pakinggan ang boses mo, at kung gaano ka ka-hinhin. Masarap kang kausap naiintindihan mo ako tuwing inaakala ko na walang nakakaintindi sa akin. Malalim ka palang mag-isip- palaging may katuturan ang mga napag-uusapan natin.

Isunod and asukal, pampatamis.

Sweet ka pala. Di ko inakalang may nagaalala para sa akin. At sobra kang nakakatuwa,
para kang batang naglalaro sa dapithapon.

Kinikilig ako kapag nagpapatintero ang titigan ng ating mga mata. Napapangiti ako tuwing para tayong nagtataguan kapag hindi tayo nag-aabot sa kitaan.

Ihalo ang itlog para pagsamahin ang mga sangkap.

Siguro nga, nasa iyo na ang lahat ng hinahanap ko.

Lagyan ng vanilla, pampabango at pampasarap.

Isa lang ang masasabi ko— mahal na mahal na nga kita.

Pagkatapos ay ihalo ang harina, nagsisilbing katawan at laman.

Mahal kita, hindi dahil sa ikaw ang pinakamaganda, pinakamabait o pinakamalambing
na babaeng nakita ko– marami pa ang hihigit sa iyo. Importante ka sa akin dahil ikaw ay ikaw at ako ay ako- ikaw ang pinili ko, nakasama nakausap, nayakap, nakadaupang-palad, at ipinagluto.

Kahit na marami ang mas maganda, mas malambing, at mas mabait sa iyo, ikaw pa
rin ang babalikan ko.

Idagdag ang ang baking powder, pampaalsa, at ang asin, pampalasa.

Pero mahirap kapag di tayo nagkikita. Mahirap lumago ang pagmamahal kung tanging
hangin lang ang katagpo. Mapait at maalat kumbaga.

Linyahan ng mantikilya ang isang 13 in. X 9 in. baking pan. Ilipat dito ang lahat ng hinalo.

Lutuin sa oven nang 30 minuto o hanggang wala nang dumidikit kapag itinusok ang isang
toothpick sa gitna.

Sabagay, makakapaghintay naman ako. Hayaan nating uminit at lumalim ang pag-ibig
natin sa isa’t-isa- sumasarap habang tumatagal.

Sa huli, laging mas masarap kapag pinatagal ang pagluluto.

Ihahain ko na, mahal.

Dati

Ryan Phillip Domingo
Philippine Collegian

Mas mura ang tuition at mas malapit sa bahay… bukod sa astig kasi ang Eraserheads: mga ganitong dahilan kung bakit pinili kong mag-aral sa UP. Pero syempre, kahit maipasa ko pang lahat ng college entrance exams ng Katipunan at U-belt schools, mas pipilin ko pa rin ang Peyups. Bah! Magugulat mga highschool batchmates ko, lalo na yung mga taga-pilot section namin. Dahil bilang bulakbol at tamad, nasa UP ako! Hehe..

Kaso t’wing nagkikita-kita uli kami…

HS Batchmate:O anong balita sa‘yo? Saan ka na nagka-college?

Ako: Wala, out of school youth na ‘ko. hehe…

Minsan kapag di naniwala…

Ako: Hinde…ano… diyan lang sa tabi-tabi. hehe..

Weird. Ewan ko noon kung bakit. Marahil kahit ako hindi rin makapaniwalang taga-UP
na ‘ko. Hindi pa rin ako makapaniwala. Hanggang noong freshman orientation namin noon, kasama kong kumakanta ng “UP Naming Mahal” ang libo-libong bagong iskolar galing ng iba’t ibang lalawigan ng Pilipinas. Pero bago muna iyon, bumuhos ang mga aktibista upang i-welcome kami sa pamamagitan ng matapang na speech at chant: EDUKASYON! EDUKASYON! KARAPATAN NG MAMAMAYAN!!!

Na-shock ‘ata ako nun. Pansamantala natahimik ang lahat habang nagra-rally sila sa harap namin. Oo nga pala, nasa UP na nga ako: sanktuwaryo ng malaya’t mapanuring kaisipan. Kaya’t maraming mga lider, artista, at iba pang personalidad ang naging produkto ng pamantasan.

Minsan me atempt pa kong magbasa ng dyaryo at news sa TV noon, para kahit paano magka-say sa issue. Iskolar pa mandin kami. Kaso hindi naman yata ganun ang trip na pag-usapan ng mga new classmates. “Taga-UP ka? E di aktibista ka rin?” - automatic ito minsan ng ibang tao di ba? Papayuhan ka pang huwag nang magsasama dun sa mga “magugulo”.

Sabagay, wala naman akong balak maging tibak. Maging pulitikal, o kahit anong me kinalaman sa aktibismo. Hangga’t maaari maka-iwas. Mainit at nakakapagod kayang mag-rally. Tsaka magsisi-sigaw? Nung orientation, me napagtawanan pa kaming isang rallyista, baligtad ba naman yung placard niya. hehe.

After five years…

Ka-Batch: Uy! Kamusta ka na? Nakita kita sa TV, sa rally. Muntik ka ng mahataw ng pulis dun a! Tibak ka na pala ngayon?

Ako: Hehe... Um… Medyo-medyo. (sabay kamot ng ulo.)

Umiiwas talaga ako sa mga kilos-protesta dati.

Dahil minsang nagduda sa pagiging epektibo nito upang ilaban ang mga karapatan at hinaing.

Nawalan lang lalo ng pag-asa sa mga suliranin ng bansa. Kase kesyo ugaling pinoy ang “pinagtatawanan lang” ang problema. Kesyo marami lang sa atin ang tamad, kaya marami rin ang mahihirap. Kesyo likas na sa tao ang mangurakot kapag nasa pamunuan na. Dahil kesyo andiyan na ang sistemang bulok na imposibleng baguhin. At kesyo may tinatawag na “kapalaran” at ipagpasadiyos na lamang ang kinakaharap nating krisis… tapos, tumawa na lang tayo ulit. Wala na nga bang pag-asa?

Pare-pareho lang naman ang sinasabi sa atin tuwing freshmen orientation: tayo ay iskolar ng bayan, at mula sa buwis ng mamamayang Pilipino, at dapat nating pagsilbihan ang bayan pagkagraduate.

At tayo’y may kanya-kanyang talento’t paraan kung paano ito gagawin. Pero dadaan
tayo sa pagtatalo-talo kung ano ang “kanser” ng Pilipinas at lipunang Pilipino, at sa kung ano ang “gamot”. Ngunit sa proseso lalabas at lalabas din ang pinakamatalas na linya- ang tunay na magsisilbi sa nakakarami. Noon panahon ko : krisis sa ilalim ng rehimeng Erap. Paano ngayon haharapin ang krisis naman kay Gloria?

Sa ngayon, Excited tayo sa mga maaring mangyari sa atin sa UP. At muli, hindi ako makapaniwala.

Nung freshmen orientation 2006… isa na ako sa mga tibak na nag-lightning rally. At
gaya ng inaasahan, na-shock din ang mga freshie sa amin.

EDUKASYON! EDUKASYON! KARAPATAN NG MAMAMAYAN!!!

Kay M

Lorenz Cruz
Philippine Collegian

Kagabi, binagabag talaga ako ng mga sinabi mo sa text. “Gusto ko nang sumampa.” Tila isang biro para sa akin, pero hindi ako makatawa. “Hindi ako nagbibiro,” reply mo. Ayaw kong maniwala. Ayaw kong mawala ka at yakapin ng kabundukan. Sabi mo kasi, buti pa ang mga bulkan, pumuputok na. Bakit ang rebô hindi pa? Natatakot ako. Hindi ko alam – kung para sa iyo o sa sarili ko?

Sabi mo noon, hindi pa tayo nagkikita, nahihiya ka pa nga. Pebrero 2005 taon nang makita ko ang invite mo sa Friendster. Isa sa sari-sari mong alias ang nakalagay.

Inapprove ko, baka sakaling nagkakilala tayo sa forums dito sa UP o maging sa mga rali. Agosto 2005 nang mag-lecture ako ng creative non-fiction sa inyong kampus sa Ermita
sa paanyaya ng inyong org. Ipinagtanong ko sa kanila kung sino ka at nakahingi ng iyong contact number. At dito na nagsimula ang mga tulungan natin para sa iyong orgs at mga pinagkakaabalahan: concerts for a cause, ilang tulong sa iyong assignments, pagdalo sa forums na pang-Third World, at iba pa. Hindi rin nawawala ang ilan nating adventures sa Baywalk, Quiapo, at maski dito sa Diliman.

Sa bawat pagtipa sa cellphone, alam kong may pagkakaugnay tayo. Inaabot tayo ng madaling-araw sa pag-uusap tungkol sa kahit na ano – Beatles, Eraserheads, Bob Marley, pirated DVDs, at pati ang kani-kaniyang problema. Magkatulad nga tayo sa maraming bagay – pareho pa tayo ng kaarawan.

Ngunit higit nating pinagkakasunduan ang pulitikang pareho nating pinapanday. Hanga
ako sa iyo dahil tama ka ngang dapat maging mapangahas ngayon. Sabi nga, lagi’t laging
marahas ang panahon.

Noong nasa B_______ ka nitong summer para sa iyong practicum, natuwa ako’t mararanasan mo na rin ang mga kuwentong alam natin tungkol sa mga magbubukid na naroroon. Araw-araw kong inaabangan ang mga kuwento mo tungkol sa mga ginagawa
niyo. May masasaya at malulungkot. Naipangako kong bumisita pero hindi ko nagawa.

Gustong-gusto ko pero hindi pinahintulutan ng marahas na panahon.

Maraming salamat dahil muli akong nakasulat ng tula matapos ang isang taon. Hiniling mo ito sa akin habang nasa practicum ka ilang araw bago bumalik dito sa Maynila.

Naramdaman kong muli kung kanino dapat ialay ang haraya at talinghaga.

Nakasalamuha ko sila nitong unang lingo ng Hunyo, dahil na rin sa iyong paanyaya.

Para akong estranghero nang makausap kosila. Muli kong narinig ang mga salitang hindi
ko na narinig nang ilang taon. Ngunit kaiba ito. May damdamin at bigat ang kanilang mga salita. Sila mismong nakararanas ng kaalipnan at kalupitan. Silang nagbubungkal
ngunit kapos sa biyaya.

Malaki na ang pinagbago mo. “Ako pa rin ito. Umunlad lang,” sabi mo. Alam kong alam
mo na ang ibig kong sabihin sa pahayag kong mag-isip kang mabuti.

Ngunit hindi kita mapipigilan. Dahil batid natin ang pangangailangan. Ng nakararami.